Τα διαστημόπλοια Voyager 1 και Voyager 2 που εκτοξεύθηκαν το 1977 έχουν περάσει πια το όριο Χάιζεν, τα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος. Κινούνται πλέον στο αχανές διαστρικό διάστημα. Το Voyager 1 κατευθύνεται προς το αστέρι Gliese 445 το οποίο θα προσεγγίσει σε 40.000 χρόνια περίπου. Προς διαφορετική τροχιά, το Voyager 2, κινείται σήμερα προς το αστέρι Ross 248 στον αστερισμό της Ανδρομέδας και εν συνεχεία φαίνεται προς θα κινηθεί προς τον αστερισμό του Τοξότη. Οι κατευθύνσεις προς τις οποίες κινούνται σήμερα τα Voyager 1 και 2 δεν ήταν προγραμματισμένοι “προορισμοί” — προέκυψαν από τις βαρυτικές τροχιές και τους ελιγμούς που εκτέλεσαν για να πετύχουν τους στόχους εντός του Ηλιακού Συστήματος και να αποκτήσουν μεγάλη ταχύτητα εξόδου προς το διαστρικό σύμπαν. Τα διαστημόπλοια κινούνται με ταχύτητες περίπου 60.000 χλμ/ώρα και απομακρύνονται συνεχώς από το ηλιακό σύστημα.

Παρά τις κακουχίες και τα 2 διαστημόπλοια συνεχίζουν πεισματικά την πορεία τους στο αχανές σύμπαν μεταδίδοντας συνεχώς δεδομένα από το μεγάλο ταξίδι τους. Εκπέμπουν ραδιοσήματα (με ταχύτητα του φωτός) για να επικοινωνούν με τη Γη στα 8.4GHz και 7.2GHz. Τα σήματα που στέλνουν είναι πολύ ασθενή λόγω της τεράστιας απόστασης (πολύ κάτω από 1 δισεκατομμυριοστό του βατ). Για να τα εντοπίσει η NASA, χρησιμοποιείται το Deep Space Network (DSN), ένα δίκτυο από γιγάντιες κεραίες (έως 70 μέτρα διάμετρο) που βρίσκονται σε τρία σημεία του κόσμου: στην Καλιφόρνια, την Ισπανία και την Αυστραλία. Έτσι, διασφαλίζεται ότι τουλάχιστον μία κεραία είναι πάντα στραμμένη προς τα Voyager.

Μεταδίδουν πληροφορίες για το μαγνητικό πεδίο, τη κοσμική ακτινοβολία, σωματίδια και την κατάσταση των οργάνων τους. Σήμερα, λόγω περιορισμένης ενέργειας, λειτουργούν μόνο λίγα επιστημονικά όργανα. Τα ραδιοσήματα των Voyager είναι τα πιο μακρινά ανθρώπινα σήματα που λαμβάνονται ακόμη. Είναι από τα τελευταία κομμάτια τεχνολογίας που μας συνδέουν με τα πιο απομακρυσμένα όρια του Ηλιακού Συστήματος που έχει φτάσει ποτέ ο άνθρωπος. Το ταξίδι τους δεν ξέρουμε αν θα ολοκληρωθεί ποτέ, τα δεδομένα τους όμως αποτελούν τη μοναδική παρακαταθήκη για τη μελέτη του μακρινού σύμπαντος από τις επόμενες γενιές.